Deisd and konfjúsd

Kæra Ingibjörg Sólrún,

mig langar að byrja á að segja þér örlítið frá mér.

Ég er miðaldra, margra barna móðir í úthverfi. Ég er millistéttin í hnotskurn. Ég er skattgreiðandinn sem heldur uppi velferðakerfinu, skólakerfinu og heilsugæslunni.  Ég er kona og feministi.

Ávallt hef ég verið pólitísk, var alin upp við aðstæður sem gerðu mér ekki kleift annað en að vera jafnaðarmaður. Var samt alltaf flöktandi í stuðningi mínum við fólk og flokka. Kaus allaballana, kratana og einu sinni framsókn, en þá var ég bara að reyna koma miðli, sem var í 2. sæti listans, í bæjarstjórn. Hélt það gæti hresst aðeins upp á fundina. Hef samt aldrei áður viðurkennt það opinberlega.

Og allt í einu birtist þú á hinu pólitíska sviði. 

Þegar þú talaðir þá bærðist mitt litla feminíska jafnaðarmannahjarta. Loksins, loksins var komin einhver sem skildi mig og þá framtíð sem ég vildi búa börnunum mínum, einhver með framtíðarsýn um betra og réttlátara þjóðfélag, einhver sem bauð ráðandi stjórnvöldum byrginn, einhver sem þorði, gat og vildi. 

Svo kom vorið. 

Ég fór í kjörklefann og setti mitt dýrmæta X á réttan stað. Grínaðist við félaga mína um að þú værir leiðtogi lífs míns og var glöð og ánægð. 

Ekki mörgum dögum síðar var ég stödd á einskinsmannslandi. Flokkurinn minn allt í einu komin í heita hjónasæng með óvininum. Og hinn vinstri flokkurinn hótandi netlöggu og ég orðin hrædd um litasjónvarpið mitt sem færir mér House á fimmtudögum. Hann er svo miklu betri í lit en svarthvítu. 

En kona fer ekki úr áralöngu ástarsambandi án þess að fullreynt sé að það gangi ekki upp. Ég ákvað því að vera þolinmóð og sjá hvort ekki kæmi eitthvað gott út úr þessu samstarfi. Ég viðurkenni að mér fannst þetta ekkert byrja mjög vel en langlundargeð mitt er mikið og engir aðrir vænlegir kostir voru á sjónarsviðinu.

Svo hrundi allt og nú eru liðnar nokkrar vikur. 

Mér fannst gott þegar þú komst af spítalanum nokkrum dögum síðar og hugsaði að nú myndirðu beita þér af krafti fyrir þeim hugsjónum sem við áttum sameiginlegar. En það gerðist ekki. Þess í stað er leyndarhjúpur yfir baktjaldamakki og þjóðin stendur hnípin og beygð með foringja sem neita að bera ábyrgð, tala niður til hennar, færir eigurnar í hendur lánadrottnum og skuldsetur börnin hennar. 

Þú hreyfir enn við mér þegar þú talar Ingibjörg. Það er bara ekki í hjartanu lengur. Meira á solar plexus svæðinu.

Og það er ekki góð tilfinning. 

Sumarið!

Páskar!

Undanfarna daga hef ég fylgst af áhuga með baráttunni um forsetaembættið í Bandaríkjunum. Hef í mörg ár dáðst að Hillary Clinton, finnst hún öflug og flott. Sá svo þetta skemmtilega próf á síðunni hans Egils og ákvað að tékka hvort ég væri nokkuð á villigötum með þennan móralska stuðning minn. (Rétt að taka fram að þeir sem taka prófið þurfa að setja inn amerískt póstnúmer, hægt að nota New York 10001 eða hið víðfræga 90210 sem er á hinni ströndinni). 

Í ljós kom að við Hillary eigum samleið í ansi mörgum málum (sem ég vissi), en ég held að 55 stig úr þessu prófi sé ansi hátt. Fast á hæla hennar kemur Barack Obama með 52 stig.

McCain og ég erum hins vegar ekki að rokka, aðeins 6 stig þar.  

Umræður um veikindi nýs borgarstjóra hafa verið fyrirferðamiklar í þjóðfélaginu undanfarið. Eðli veikindanna, þ.e. að þau hafi verið andleg, virðist skipta þar miklu máli enda eru rasandi fordómar gegn geðveiku fólki ansi víða.

En tekur það ekki út yfir allan þjófabálk þegar læknirinn og sjúklingurinn sjálfur, þ.e. Ólafur F. , opinberar fordóma sína gagnvart eigin veikindum með því að þora ekki að kalla þau sínum réttu nöfnum, loksins þegar hann tjáir sig um þau, heldur segist hafa verið "niðurdreginn". Er það formleg sjúkdómsgreining?  

Ég er frekar niðurdregin í dag, hugsa að ég verði það út alla vikuna. Ætli Ólafur gefi mér vottorð fyrir vinnuna út á það?